Ο Μαθηματικός Κόλλας Αντώνης (ΑΚΑ Big Panda) γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1974 στην Αθήνα, από γονείς. Γεννήθηκε, βεβαίως, φυσιολογικός άνθρωπος και όχι Μαθηματικός, κάτι που οφείλεται σ' ένα τραγικό ατύχημα, κατά τη διάρκεια των Πανελλήνιων Εισαγωγικών Εξετάσεων, το 1992. Από νωρίς, είχε δείξει την κλίση του στον ύπνο και το διάβασμα, πράγματα τα οποία συχνά συνδύαζε, με το να κοιμάται πάνω στα βιβλία. Μια πρωτογενή κλίση προς το σχέδιο, τη βρήκε τελικά πολύ απότομη και βαρέθηκε να την σκαρφαλώσει. Θα τον βρείτε να την εξασκεί στη χάση και στη φέξη, γωνία.

Ως μαθητής την πέρασε ζωγραφίζοντας, οπουδήποτε υπήρχε λευκό περιθώριο ή, τελικά, οπουδήποτε υπήρχε απλά περιθώριο. Έτσι, δε συμπάθησε ποτέ τους καθηγητές, που δεν του άφηναν περιθώριο. Έως και τη Β΄ Δημοτικού την έβγαλε στο ιδιωτικό σχολείο του Αγίου Παύλου, ο οποίος παρ' ότι άγιος απομυζούσε, κάθε χρόνο, ένα σοβαρό κομμάτι του πατρικού εισοδήματος κι έτσι, από την 3η Δημοτικού, βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς του, στους Άγιους Ανάργυρους (Αθήνα). Στην ίδια περιοχή τελείωσε και το Γυμνάσιο, αλλά το 1989 μετακόμισε στο 2ο Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας, και καλά για καλύτερα. Προσωπικά, δεν είχε ποτέ κανένα παράπονο απ' το δημόσιο σχολείο κι εκτός απ' το Δημοτικό - που δε θυμάται γρι - γνώρισε κι αγάπησε πλείστους φίλους κι αξιοπρεπείς καθηγητές - όχι, φυσικά, πως δε γνώρισε και μερικούς αθλιοτάτους.

Μαθηματικά σπούδασε στην Πάτρα, όπου θα μπορούσε να είχε σπουδάσει και ιατρική, αν λάβει κανείς υπόψιν του τη διάρκεια των σπουδών του. Την Πάτρα την αγάπησε και θα την έχει πάντα στην καρδιά του, όπως κι ένα σωρό άλλα πράγματα, βέβαια, αφού έχει μεγάλη καρδιά και χωράνε :-) . Η οριστική επιστροφή του στην Αθήνα, το 1998 σημάδεψε την απαρχή της Μαύρης Περιόδου, η οποία ολοκληρώθηκε μοιραία, με την στρατιωτική του καταδίκη (= κατάταξη), από την οποία λυτρώθηκε αισίως 13 μήνες αργότερα, παθαίνοντας Οξεία Μυελογενή Λευχαιμία, για κανέναν άλλο λόγο, φυσικά, παρά από το κακό του.

Η Λευχαιμία στάθηκε πολύ καλός δάσκαλος και τόνωσε τη ζωή του με νέα, δροσερή και περισσή ενέργεια. Αλλά, όπως όλους τους δασκάλους, συχνα τους ξεχνάμε καθώς τα χρόνια περνούν. Τέλος πάντων, αφού ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στις χημειοθεραπείες, στο Αιματολογικό Τμήμα "Στοργή" του Νοσοκομείου "Παπανικολάου", έξω από τη Θεσσαλονίκη, διαπίστωσε πως ούτε η Λευχαιμία δεν τον άντεξε, έτσι ιδιότροπος και γεροντοκόρος, που είχε καταντήσει. Ευτυχώς, όμως τον άντεξαν η οικογένειά του, οι Θεσσαλονικείς κι ένα σωρό άλλοι, υπέροχοι άνθρωποι, που τον έμαθαν πώς να γίνει κι ο ίδιος λίγο πιο άνθρωπος.

Ακολούθησε η κοινωνική του επανένταξη και η αρχή μιας λαμπρής, διδακτικής σταδιοδρομίας απ' το ένα Φροντιστήριο στο άλλο, στην οποία και παραμένει πιστός μέχρι τα σήμερα. Σήμερα, όπου μπορεί πλέον ευθαρσώς να δηλώσει ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα, που του έχουν συμβεί κι έχουν πλουτίσει τη ζωή του με ένα σωρό εμπειρίες, γνώσεις, φίλους και αγαπημένα βλέμματα. Και είναι ευγνώμων γι' αυτό, όπως και για πολλά άλλα.

Η κρίση του 2011 τον βρήκε, παντελώς, απροετοίμαστο. Τρόμαξε από την τόση του άγνοια και συνειδητοποίησε ότι ο άνθρωπος που απέχει από τα κοινά είναι σε κάποιο βαθμό ανάπηρος. Τρόμαξε απ' το λανθάνοντα φασισμό κι απ' το σκοταδισμό καρδιάς και νου, γύρω του, και θεώρησε τον εαυτό του - στο βαθμό που του αναλογούσε - υπεύθυνο για ετούτη την κατάντια. Συνάμα, όμως, μαγεύτηκε από τους ανθρώπους που σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους ή άνοιξαν διάπλατα τις μουχλιασμένες πόρτες τους. Μαγεύτηκε απ' την προσπάθεια ενός μέρους της κοινωνίας να συγκροτήσει νέα υγιή, ανοσοποιητικά κύτταρα. Διδάχτηκε και συνεχίζει να διδάσκεται, γιατί μόνο έτσι πιστεύει ότι θα γίνει κάποτε σωστός δάσκαλος.

Έως τότε, θα παλεύει από το μετερίζι του με αυτόν, τον καινούργιο Μεσαίωνα που αναδύεται απ' τα συντρίμμια μιας περασμένης μαλθακότητας. Αναζητώντας, παράλληλα, εκείνη τη χρυσή τομή, όπου κατακτάς την αγάπη, δίχως να συντριβείς ο ίδιος.

[ 8 Απριλίου 2014 και... συνεχίζεται; ]